Zondag 13 januari 2008.
De eerste clubactiviteit van het nieuwe jaar: whisky drinken in de vrije natuur, dat is eens iets anders dan opgesloten te zitten in een donkere kelder. No offence, Jan. Na het nodige levenswater voor de vierwieler (als die prijzen blijven stijgen, kunner we er binnenkort beter Johnnie Walker in gieten), vertrekken we richting Hasselt, Kermt en dan richting Schulens Meer. Met “we” bedoel ik dan “ik en mijn kodakske”, want ik had al meerdere mooie foto’s gezien van dat meer en als ik er toch was, wilde ik dat ook wel eens proberen.
Ondanks dat het meer meer dan behoorlijk is van afmeting is en dus meer dan groot genoeg is om niet te missen, heb ik meer verkeerd gereden dan me lief was. Meer dan voldoende op tijd vertrokken en toch nog meer dan vijf minuten te laat aankomen, dat zal me de volgende keer niet meer gebeuren (want dan weet ik de weg…). Het meer ligt blijkbaar meer verstopt dan een doordeweeks Loch in de Highlands.
Bijna iedereen is dus al aanwezig. We doen de gewone nieuwjaarsplichtplegingen. Naast de leden en hun echtgenotes doen er ook enkele kinderen, baby’s en honden mee.
Ook ons eerste (en voorlopig enige) vrouwelijke lid is van de partij. We bellen nog effe naar Bart om te checken of hij er ook gaat bij zijn. Zijn antwoord is negatief. Als iedereen er dan is, is het tijd voor de welkom-whisky, een blend, Dimple, verstopt in een Nikka-fles. Daarna begint de veldtocht. Ondergetekende vliegt nog effe het café binnen voor een pitstop.
Blijkbaar ligt het tempo al direct hoog, want als ik terug buiten kom, is de groep al bijna niet meer te zien en ik ben – samen met Jimmy en zijn bazinnetje – tot aan de eerste whiskystop op achtervolgen aangewezen.
Die eerste stop gebeurt bij een helling waar men bootjes te water kan laten. Sommigen doen dat ook met hun huisdier, vrouwen en kinderen worden gespaard. Het beestje heeft geen last van het waarschijnlijk ijskoude water van het meer, wij hebben geen last van het lauwwarme levenselexir van de fles.
De rest van de wandeling kan ik als volgt samenvatten: we stappen duchtig door, we praten wat, we lassen nog een viertal whiskystops in en het recept van een lekkere tiramisu wordt ons uit de doeken gedaan door onze warme bakker… Sommigen doen noodgedwongen een pitstop in de vrije natuur en moeten daarbij oppassen voor de schrikdraden die overal gespannen en op spanning staan. Als je die raakt met de straal uit je beamer, staat deze ook gegarandeerd zes weken op hoogspanning.
Ondertussen wordt de whisky bij elke stop hoe langer hoe “peaty-er” en de weg hoe langer hoe prettiger, euh vettiger… Toch geraakt iedereen zonder valpartijen tot aan het café. De schoenen en de hondjes worden afgeveegd.
Ze plaatsen ons in een zaaltje op het eerste verdiep, want de zaak zit vol. Veel mensen hebben immers geprofiteerd van het zonnige winterweer. We hebben zo ongeveer twee en half uur gewandeld. Het is nu kwart na vier en we kunnen pas eten om zes uur. Voor sommigen is dat wat laat, dus – na wat vijven en zessen met het personeel – kunnen hun magen toch wat vroeger gevuld worden. Terwijl de vroege eters wachten op hun bestelling, schenkt het bestuur de eerste binnenhuiswhisky’s in. Eerst pas ik voor de Tomatin, ik ben immers mijn eigen chauffeur, maar Ferdi en Stephan kunnen mij overtuigen dat ik wat laat “schieten”. Als groentje gezeten tussen twee anciens kan ik niet anders, dus doe mij dan toch maar eentje. Ik heb er geen spijt van, in tegendeel. Superfruitig!
Dan was er spaghetti, broodjes en croques voor de al genoemde vroege eters. Mijn spaghetti was groot, de portie kaas erbij klein. De whisky begint rijkelijk te vloeien, Ferdi heeft zijn handen vol aan het bijhouden van de stock en de kassa van zijn whiskymagazijn. Hij komt zelf nog nauwelijks aan drinken toe, de stakker…. Ik moet echter al afscheid nemen, maar met een maag gevuld met pasta en goede whisky vertrekken ik en mijn kodakske naar huis. Oh ja, volgende keer mag het hondje ook mee.
Vriendelijke groeten
Jos Bemelmans
